Grupy Oporu „Solidarni” zostały założone wiosną 1982 roku w Warszawie przez Teodora Klincewicza, wiceprzewodniczącego Komisji Krajowej NZS i przewodniczącego NZS na Politechnice Warszawskiej, ukrywającego się od 13 grudnia1981 roku. Od samego początku grupy podporządkowały się Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”. Grupy, według planów „Teosia”, miały zajmować się małym sabotażem; prowadzić „akcje miejskie” - ulotkowanie, karanie donosicieli i kolaborantów, zajmować się legalizacją - czyli wyrobem fałszywych dokumentów dla potrzeb podziemia, przygotowaniem i obsługą manifestacji, przygotowaniem do starć z milicją na wypadek ogłoszenia strajku generalnego. W ramach Grup Oporu powstała też, później usamodzielniona, Sekcja Transportu, zajmująca się odbiorem, przechowywaniem i dystrybucją przemycanego z Zachodu sprzętu dla podziemia. Grupy wystąpiły publicznie po raz pierwszy 1 sierpnia 1982 roku, w rocznicę Powstania Warszawskiego o godzinie 17. Bardzo szybko Grupy Oporu „Solidarni” podzieliły się na samodzielne zespoły z wyodrębnioną specjalizacją i określonym terenem działania. Jedną z grup była Grupa „Witka”. Członkowie właśnie tej grupy (nastolatkowie w latach 80.) są bohaterami filmu. Pomimo aresztowań, przez cały okres działania, Służbie Bezpieczeństwa nigdy nie udało się ich rozpracować. Film o determinacji, odwadze, nonkonformizmie, o przyjaźni, która sprawdziła się wielokrotnie w najtrudniejszych warunkach, w końcu o „lekkości bytu” w czasach permanentnej opresji i mozolnym szukaniu sensu i smaku życia dziś, w pozornie uporządkowanych czasach, zrealizowany jest w formie - tragikomicznej chwilami - ballady. Wiele z opisywanych akcji obfitowało w tak zaskakujące i śmieszne sytuacje, że nie sposób tego pominąć. Tragizm sytuacji, w które zostali wplątani bohaterowie (lub sami o tym zadecydowali), jest w filmie pokazany trochę na marginesie, przy okazji. Na pierwszym planie jest anegdota - opis akcji.
Grupy Oporu / Resistance Units – 52', 2009, dir. Maria Dłużewska
‘Solidarni’ resistance units were established in the spring of 1982 in Warsaw by Teodor Klincewicz ‘Teoś’, deputy chairman of the National Commission of the Independent Student Union, who remained in hiding since the declaration of martial law on 13 December 1981. The units were subordinated to the Regional Executive Commission of the Solidarity Trade Union and were to carry out many spectacular ‘small sabotage’ actions, such as the distribution of leaflets, the manufacture of fake documents, punishment of police informers and collaborators and the organization and logistics of demonstrations. There was also a transportation section which oversaw the collection of the equipment smuggled from the West, its storage and distribution.
Resistance units carried out their first action on 1 August 1982 at 5 p.m., the anniversary of the outbreak of the Warsaw Uprising of 1944. Soon they split into autonomous groups, each with its own specialization and area of operation.
The film is about one of them, the ‘Witek’ unit, which consisted of teenagers. Despite some arrests of its members, the security services failed in their efforts to uncover the unit. It is a film about determination, courage, heroism and friendship, as well as of a sense of wonderful adventure and satisfaction derived from rebelling against the system. Small sabotage operations often involved elements of humour, and humour and anecdote, for all the drama of martial law, hold a prominent place in recollections by members of resistance units.